"Biesiada" to także zdarzenie towarzyskie; zaproszeni widzowie znajdują się bowiem niejako w sytuacji jednego bohaterów opowiadania, który ma szansę uczestniczyć w słynnym postnym obiedzie piątkowym hrabiny, nie może jednak marzyć o... odegraniu w nim pierwszoplanowej roli.

Młodzieńcze opowiadanie Witolda Gombrowicza, rozpisane na głos aktorski z towarzyszeniem kwartetu smyczkowego, prezentowane publiczności w foyer teatru, proponuje formę z pogranicza teatru, koncertu i spotkania towarzyskiego. Prezentacja stylu i wyobraźni Gombrowicza, dokonana z klasą i humorem, a także z doskonałym rozpoznaniem Gombrowiczowskiej tematyki.

„...Alina Czyżewska to jedna z ciekawszych aktorek młodego pokolenia, jest obdarzona poczuciem humoru i niewiarygodną energią. „Dziewictwo” w jej wykonaniu jest spowiedzią podlotka uwięzionego między dzieciństwem,
a dorosłością. Jej bohaterka kołysze się na kobiecości. Czyżewska jest prowokacyjnie niedorosła i z głębi swej prowokacyjnej niedorosłości zadaje niepokojące pytania o prawdziwy sens tekstu Gombrowicza...”

Teatr Griszkowca określa się mianem Nowy Teatr Sentymentalny. W jego opowieściach o otaczającej nas rzeczywistości, marzeniach, rozczarowaniach nie ma złości, bólu, czy sarkazmu, nie ma odrzucenia życia, ani opluwania świata. - jest za to trochę prostoduszno- naiwnego zdumienia, że to wszystko tak pracuje, ten cały świat - ta cała maszyna. Spektakl ma formę serdecznej rozmowy z widzem o najprostszych pragnieniach, o tym jak ważne jest żeby "poczuć to co jest", żeby "jednocześnie poczuć cały świat", żeby "było dobrze".

"Jest to troszeczkę śmieszna, choć w zasadzie bardzo smutna opowieść, zasłyszana i z melancholijnym humorem napisana przez Romana Brandstaettera. Jej bohaterem jest Hirsz Singer, karczmarz z Bronowic Małych, który pewnego dnia, nie przeczuwając co z tego wyniknie, znalazł się wraz z żoną i córką na weselu poety Rydla. No i po kilku miesiącach wynikło. Pan Hirsz, spokojny obywatel i uczciwy kupiec, oraz jego córka Pepa, panienka przyzwoicie wychowana, znaleźli się w literaturze. (...) Taki wstyd, taka obmowa, na cały Kraków, na całą Galicję - za co, dlaczego? I nie dość, że poszkodowany został na kupieckim honorze, jeszcze stracił nazwisko, bo wszyscy zaczęli o nim mówić «żyd z Wesela»." (Wisława Szymborska)

Piękno czułości
Joany Rawik opowieść o Edith Piaf

Edith Piaf to najsilniejsza artystyczna fascynacja Joanny Rawik; jej piosenki wykonywała u zarania kariery, jej poświęciła dwie książki – w tym ostatnią „Edith Piaf, ptak smutnego stulecia”, o niej napisała monodram. Nawet nie z myślą o sobie... Ostatecznie, tak się złożyło, wykonuje go sama. Tym samym zatacza pętlę w swej artystycznej biografii, w której wpisane jest kieleckie Studium Teatralne Byrskich, i występy w teatrach Łodzi, Lublina. Dawne to dzieje, przesłonięte przez Rawik interpretatorkę piosenek: „Nie chodź tą ulicą”, „Nie z każdej mąki będzie chleb”, „Za mało mamy siebie dla siebie”, „Romantyczność”...

Zbudowała swój monodram Rawik najprościej – w ciągu chronologicznie prowadzonych sekwencji przywołując ów los dziecka z paryskiej ulicy, które dzięki zjawiskowemu głosowi i talentowi staje się symbolem Francji. Znanym w całym świecie. Z jednej strony sława, z drugiej - o czym dziś wiemy z wielu publikacji, a także wspomnień pieśniarki – dramaty. Od ciąży w wieku młodzieńczym, i śmierci dwuletniej córki poczynając, poprzez zarzuty o współudział w śmierci jednego z dobrodziejów, poprzez kolejne romanse, i śmierć ukochanego boksera Marcela Cerdana... I małżeństwa, będące następstwem nieustannego pragnienia miłości. Takie życie musiała przerwać wczesna śmierć. „Nigdy nie chciałam długo żyć, ja nie wyobrażam sobie starości” – wyznała Piaf. Zniszczona, schorowana zmarła mając 48 lat.

„Ona gra tak, jak się umiera, być może nie wiedząc nawet, że robi to dobrze”– napisano o Piaf grającej w dwuosobowej sztuce Cocteau „Piękny i nieczuły”. Wyłuskałem to zdanie z monodramu Rawik, bo można słowa te odnieść i do jej gry, czy może lepiej – scenicznego bycia. Acz w tym przypadku nieświadomość wykluczona. To raczej kwestia, odwołajmy się do powyższego tytułu, pięknej, zrodzonej z odwiecznej fascynacji, czułości... Artystka tak właśnie postanowiła; przy pomocy najprostszych środków, bez rekwizytów, nie licząc okularów, które pojawiają się na poły prywatnie, opisać los Piaf. To wcielając się w nią, to wypowiadając kwestie jej życiowych partnerów, to będąc narratorem. I w każdym z tych wcieleń jest Rawik stosownie powściągliwa. Bo co tu grać; życie pełne takich nieszczęść nie wymaga tautologicznego tragizowania. Wręcz przeciwnie – wiele sekwencji Rawik puentuje kwestiami zgoła żartobliwymi.

Pełnię ekspresji zachowuje dla śpiewu. Zresztą czyż można inaczej interpretować „Hymne a l`amour”, „Mon Dieu”, czy „Non, je ne regrette rien”...? A śpiewa Rawik głosem niezmiennie mocnym, o pięknej barwie, którym przyciąga słuchacza od pierwszych fraz.

Wacław Krupiński

Marlena Dietrich przedstawiona w wykonaniu Barbary Krafftówny jest kobietą z ogromną potrzebą grania. Nie zabija jej w sobie. Gra w warunkach, jakie sama sobie stworzyła. Gra przez telefon. Gra przed swoją sekretarką, Elisabeth. Najważniejsze, że gra. Bo żyje wtedy, kiedy gra. Osamotnienie, na które się skazała jest dotkliwsze niż choroba. Marlena Dietrich jest swoim największym wrogiem. Nie jest sentymentalna, nie rozpamiętuje przeszłości, nie traktuje siebie samej jak gwiazdy, nie wspomina Hollywood, a mimo to błękitny anioł zamienia się w błękitnego diabła.